Sanktuarium sięga swą historia w siną dal, owianą wieloma legendami. Jedna z nich opowiada o tym, że w ten cichy zakątek Ukrainy, w 1240 roku przybył zakonnik uciekający przed nawałą turecko-mongolską, która zrujnowała Kijów i ziemie Ukraińskie. Zmęczony ucieczką i osłabiony głodem zakonnik zasnął pod zalesioną górą na brzegu Strypy. W śnie ujrzał ikonę Bogarodzicy, a gdy się przebudził nazwał to miejsce Zarwanicą. Niedługo po tym zbudował kapliczkę w której umieścił ikonę Bogurodzicy.
Ludzie dowiedziawszy się o cudzie, zaczęli się osiedlać w tym miejscu.
O Zarwanicy usłyszał chory kniaź terebowlańśkyj Wasylko (Bazyli), który posyła po ikonę i zakonnika swych sług, ale zakonnik odpowiedział , że kniaź sam musi przyjść, aby doświadczyć uzdrowienia. Wówczas przyniesiono kniazia na noszach do kaplicy, gdzie doznał uzdrowienia. W podzięce za uzdrowienie kniaź Bazyli wznosi cerkiew, w której umieszczono cudowną ikonę Bogarodzicy. Z czasem wieś się rozrasta.
Pierwszy pisemny dokument mówiący o Zarwanicy pochodzi z 1458 roku. W 1662 – 1688 r. Zarwanica została zniszczona najazdami tureckimi. Tyrani zniszczyli monastyr i spalili cerkiew, jedną ikonę Bogarodzicy udało się uratować. Cudowną ikonę przeniesiono do dawnej drewnianej cerkwi. W owej cerkwi w 1740 r. umieszczono cudowny obraz – Rozpiętego Zbawiciela, który został koronowany w 1742 r. przez lwowskiego metropolitę Atanzaego Szeptyckiego. Z czasem drewniana cerkiew spłonęła, na jej miejscu stoi kamienny krzyż.
W 1754 r. wzniesiono kolejną cerkiew p.w. Św. Trójcy. W 1867 r. papież Pius IX nadał ikonie Zarwanickiej Bogarodzicy status sanktuarium. Od tej pory Zaranice nawiedzają tysiące pielgrzymów.
W 1894 r. przy źródle wybudowano kaplicę.
Wielką szkodę rozwojowi sanktuarium Zarwanickiemu zadała pierwsza wojna światowa. W 1916 r. spalono część wsi i monastyr, który został odbudowany w przeciągu sześciu lat przy starej drewnianej cerkwi. Odbudowę monastyru materialnie wspierał metropolita Andrzej Szeptycki, który wówczas przebywał w Zarwanicy.
Rok 1939 przynosi kolejne represje w Zarwanicy, bolszewicy zabraniają odprawiania nabożeństw. W 1944 r. spalono drewnianą cerkiew i w dwa lata zniszczono monastyr, a w 1960 r. zniszczono również kaplicę.
Życiodajne źródło zostało zagrodzone kolczastym drutem. W dni odpustowe stawiano policyjne patrole. Jednak i to nie przeszkodziło wiernym pielgrzymować do cudownej ikony, nabożeństwa były odprawiane w lesie i prywatnych domach.
Niezależnie od zaciekłego oporu władz, biskup Paweł Wasylyk nieprzerwanie odprawiał nabożeństwa w Zarwanicy, a 1988 r. przewodniczył uroczystości upamiętniającej 1000-lat Chrztu Rusi-Ukrainy.
23 listopada 1989 r. ks. mitrat Bazyli Semeniuk, ks. Z. Monastyrśkyj i ks. J. Jakymiw po raz pierwszy po 50 –letniej przerwie odprawili Boską Liturgię w miejscowej cerkwi.
W latach dziewięćdziesiątych XX wieku do Zarwanicy odbyły się jedne z największych pielgrzymek w historii Kościoła greckokatolickiego.
Szczególna pielgrzymka odbyła się z okazji oddania narodu Ukraińskiego pod Opiekę Bogarodzicy (18-21 maj 1995 r.) i upamiętnienie 400-lecia Unii Brzeskiej, 350 – lecie Unii Użchorodzkiej (17-19 maj 1996 r.). Sanktuarium Zarwanickie nie przyjmowało w swej historii tak wielkiej liczby pielgrzymów jak w 90 – latach XX wieku.
Najnowsze komentarze