БОЙКІВСЬКА ВАТРА В УСТРІКАХ ДОЛІШНІХ
Petro Skrijka: Próba powtórnego ochrzczenia Nikofora
W Kościołach wschodnich III Niedziela Postu jest poświęcona adoracji Świętego Krzyża. Na Wschodzie Chrystus na krzyżu nigdy nie oddaje realizmu ciała wycieńczonego i martwego. W przeciwieństwie do rzymokatolicyzmu zafascynowanego krzyżem i cierpieniem, grekokatolicyzm nie widzi Jezusa opuszczonego w Jego człowieczeństwie, ale pełnego chwały Bożej. Zmarły i uspokojony, Chrystus nie traci nic ze swej królewskiej szlachetności
Celem książki Ireneusza Kondrowa Grekokatolicyzm. Horyzonty wschodniej modlitwy jest wprowadzenie Czytelnika w życie modlitewne grekokatolików, czyli chrześcijan wschodniej tradycji bizantyjskiej. W Polsce są to wierni Ukraińskiego Kościoła Katolickiego. Książka jest próbą ukazania duchowości i mentalności grekokatolików szerszemu społeczeństwu, zwłaszcza polskiemu, wśród którego od dawna są oni obecni. Autor stara się odsłonić tajemnicę modlitwy Wschodu i przybliżyć zwyczaje wschodniej tradycji wszystkim, dla których jest ona obca i niezrozumiała.
W szczególny sposób dedykuję to opracowanie chrześcijanom wschodnim w Polsce – zarówno grekokatolikom, jak i prawosławnym, którzy często są zagubieni w morzu łacińskiej kultury religijnej i hedonistycznej rzeczywistości. Na przestrzeni czasu wielu naszych wiernych zostało wchłoniętych przez zachodnią tradycję kościelną, jak też przez sekularyzowany świat, ale wielu jeszcze można ocalić. Nie oznacza to, że autor zachęca do jakiejkolwiek walki o dominację jednego Kościoła nad drugim. Wszelka chęć dominacji jest obca chrześcijaństwu, ponieważ kłóci się z miłością, która jest jego istotą.
Jednocześnie należy podkreślić, że kultywowana przez grekokatolików ortodoksyjna tradycja liturgiczna powoduje, że pomimo formalnego przyjęcia dogmatyki rzymskokatolickiej – na Soborze w Brześciu (1596), Zamościu (1720) i Lwowie (1891) – grekokatolicy nigdy nie opuścili orbity oddziaływania ortodoksyjnego Kościoła wschodniego i nie zatracili jego istoty, która wyraża się w życiu liturgicznym i modlitwie, co wynika z licznych wypowiedzi teologów prawosławnych
W kontekście rozwoju życia duchowego metropolita Andrzej Szeptycki zauważył, że: „religia w naszych sercach jest jak roślina, która wymaga troskliwej pielęgnacji; kto nad tym rozwojem rośliny nie pracuje, kto jej nie podlewa, u tego tworzy się coraz większa przepaść między teorią i praktyką. Teoria oddala się w niebiańskie przestrzenie, do których oko nie sięga, a praktyka zniża się coraz bardziej do ziemi, całe życie sprowadza się coraz bardziej do życia ciała, człowiek coraz mniej staje się religijny, a w jego sercu religijność zatraca się i znika”.
Obcowania z Bogiem nie należy sprowadzać wyłącznie do sfery intymności, czegoś głęboko wewnętrznego, ale należy je także dostrzegać w naszych relacjach z innymi ludźmi, bowiem „Im więcej człowiek łączy się z Bogiem, tym więcej zarazem zbliża się do ludzi. I tak samo: im bliżej człowiek jest bliźniego swego, tym bliżej jest równocześnie i Boga”. Na spotkanie z Bogiem zmierzamy przez świat i we wspólnocie – nie można oddzielać tych rzeczywistości od Boga.
Niniejsze rozważania zostały napisane przez jednego z grekokatolików, który – podobnie jak większość z nich – w morzu codziennych obowiązków stara się być człowiekiem, pamiętać o Bogu i ocalić wiarę przodków. Książka ta jest próbą wsłuchania się w „bicie ludzkiego serca Boga”, co większość z nas czyni w szczególny sposób podczas każdej Boskiej Liturgii. Nadmienić też należy, że nie napisał jej świątobliwy asceta ani uczelniany teolog w zaciszu uniwersyteckiej biblioteki, ale jeden ze wschodnich chrześcijan, który – chociaż ukończył studia teologiczne – to jednak na co dzień pracuje zawodowo w pomocy społecznej, podobnie jak wielu z was ma swoje troski i radości.
Niniejsze rozważania zostały napisane przez jednego z grekokatolików, który – podobnie jak większość z nich – w morzu codziennych obowiązków stara się być człowiekiem, pamiętać o Bogu i ocalić wiarę przodków. Książka ta jest próbą wsłuchania się w „bicie ludzkiego serca Boga”, co większość z nas czyni w szczególny sposób podczas każdej Boskiej Liturgii. Nadmienić też należy, że nie napisał jej świątobliwy asceta ani uczelniany teolog w zaciszu uniwersyteckiej biblioteki, ale jeden ze wschodnich chrześcijan, który – chociaż ukończył studia teologiczne – to jednak na co dzień pracuje zawodowo w pomocy społecznej, podobnie jak wielu z was ma swoje troski i radości.
Rozważania Ireneusza Kondrowa na temat Grekokatolicyzm. Oblicze wschodniej wiary wpisują się w określony przekaz teologiczny, przepełniony osobistą refleksją o wierze wschodniej tradycji. Autor, jako przedstawiciel wschodniej opcji duchowości, stara się z właściwą sobie wrażliwością odnieść się do całościowej spuścizny chrześcijańskiego Wschodu. Ta bowiem stanowi dla niego fundament życia religijnego i zarazem wewnętrznego spełnienia osobowego.
„Teologiczne podstawy pojednania polsko-ukraińskiego” – to temat międzynarodowej konferencji naukowej, która odbyła się 23 października w Centrum Międzynarodowego Stowarzyszenia Religijnego „Santa Sofia” w Rzymie. Jej celem było ukazanie m.in. interdyscyplinarnej refleksji nad religijnym wymiarem pojednania polsko-ukraińskiego ujawniając jego historyczny, filozoficzny i medialny kontekst. Uczestników konferencji powitali: eparcha (biskup) diecezji olsztyńsko- gdańskiej Arkadiusz Trochanowski i prof.
Najnowsze komentarze