Mikołaj Czarnecki

Urodził się 14 grudnia 1884 roku we wsi Siemiakowce (na Stanisławszczyźnie – obecnie rejon Iwano-Frankiwskij) w rodzinie chłopskiej. W 1909 r. po zakończeniu studiów w miejscowym seminarium duchownym i w Rzymie, został wyświęcony na kapłana. Był wykładowcą na Lwowskiej Teologicznej Akademii i w stanisławowskim seminarium. W 1919 r. wstępuje do ojców redemptorystów obrządku wschodniego. Od roku 1926 zostaje Wizytatorem Apostolskim dla Ukraińców grekokatolików na Wołyniu, Polesiu, Chełmszczyźnie i Podlasiu. Jego święcenia biskupie odbyły się 2 lutego 1931 roku w Rzymie. Po zajęciu przez bolszewików w 1939 roku terenów, na których władyka sprawował posługę biskupią, zakon redemptorystów zostaje skasowany. Władyka Mikołaj pracował wówczas przy budowie dróg, jednocześnie potajemnie pełnił posługę duszpasterską. Po przejęciu owych terenów przez Niemców, biskup powraca do pracy akademickiej we Lwowie. 11 kwietnia 1945 roku zostaje aresztowany przez komunistów i skazany na 6 lat katorżniczej pracy na Syberii. Jeden z przesłuchujących władykę Mikołaja oficerów NKWD, na skutek nieugiętej postawy biskupa, nawraca się i przyjmuje chrześcijaństwo. Na podstawie oficjalnych raportów stwierdzono, że władyka był poddany 600–godzinnym przesłuchaniom i wieziono go w 30 różnych więzieniach i obozach. W sumie władyka spędził na Syberii aż 10 lat. Odznaczał się ewangeliczną cierpliwością i jeszcze za życia uważano go za świętego. W 1956 r. Jako nieuleczalnie chory zostaje zwolniony i przybywa do Lwowa, gdzie umiera 2 kwietnia 1959 roku.