Bazyli Wieliczkowski

Urodził się 1 czerwca 1903 roku w Stanisławowie (dzisiejszy Iwano-Frankiwsk). Wychowany w tradycyjnej rodzinie ukraińskich patriotów, już w wieku 15 lat walczy o niepodległość Ukrainy i początkowo chce zostać żołnierzem. 1920 roku wstępuje do Seminarium Duchownego we Lwowie, a po przyjęciu święceń diakonatu rozpoczyna nowicjat u redemptorystów obrządku wschodniego. 1925 roku składa pierwsze śluby zakonne w Zgromadzeniu Najświętszego Zbawiciela i przyjmuje święcenia kapłańskie. Duszpasterską służbę sprawuje na ziemiach Wołynia i Podlasia. Budowniczy wielu świątyń i kaplic. Od 1936 roku posługę kapłańską sprawuje na ziemiach Galicji i Łemkowszczyźnie. W roku 1942 zostaje ihumenem monastyru w Tarnopolu. W 1945 o. Bazyli zostaje aresztowany, a następnie nakłaniany do przejścia na rosyjskie prawosławie. Gdy odmawia apostazji, zostaje zasądzony na karę śmierci, którą później zmieniono na 10 lat więzienia i ciężkich robót. W roku 1955 powraca do Lwowa, gdzie służy wiernym katakumbowej cerkwi greckokatolickiej i pracuje fizycznie. 4 lutego 1963 roku przyjmuje potajemne święcenia biskupie z rąk Metropolity Józefa Slipyja i zostaje zwierzchnikiem katakumbowej cerkwi. Z rokiem 1969 ponownie trafia do więzienia na 3 lata. Następnie deportowano go poza granice ZSRR, wyjechał do Jugosławii, potem do Rzymu i do Kanady, gdzie zakończyła się jego ziemska wędrówka. 30 czerwca 1973 roku umiera w Winnipegu na skutek ciężkiej choroby serca, na którą zachorował jeszcze w więzieniu.